Streszczenie
Przeprowadzono badanie pilotażowe, które wykazało pozytywne efekty leczenia zespołu napięcia przedmiesiączkowego u siedmiu kobiet z ciężkimi objawami. Po wykonaniu określonych czynności wszystkie kobiety stwierdziły, że ich objawy stopniowo zmniejszają intensywność i czas trwania, aż do momentu całkowitego uwolnienia się od objawów PMS. Ponadto, większość z nich stwierdziła, że ich ogólny stan zdrowia i poziom energii uległy poprawie. PMS często występuje lub zaostrza się po sytuacjach, które są znanymi przyczynami wyczerpywania potasu. Wiele objawów PMS, oprócz ich unikalnego okresu występowania, są takie same, jak wiele znanych objawów niedoboru potasu. Stężenie potasu w surowicy krwi okazało się nie być dokładnym wskaźnikiem całkowitej jego zawartości w organizmie, co umożliwiło sytuację, w której niedobory od łagodnego do umiarkowanego mogły przejść niezauważone.
Wprowadzenie
Zespół napięcia przedmiesiączkowego jest zaburzeniem biochemicznym, które dotyka dużą część populacji żeńskiej. Aż 80 procent wszystkich kobiet, które są w wieku rozrodczym, zauważyła przynajmniej pewien stopień zmian w samopoczuciu związanych z napięciem przedmiesiączkowym, w takim czy innym czasie. U około 30 do 40 procent z tych kobiet regularnie, każdego miesiąca przed okresem, występują łagodne lub umiarkowane zmiany w ich stanie zdrowia fizycznego i emocjonalnego. Ponadto, szacunkowo 10 procent cierpi na objawy tak dotkliwe, że w tym czasie znacznie zakłóca to ich życie. U tych kobiet, osłabiające wyczerpanie, ciężka depresja, niekontrolowany gniew i niezdolność do radzenia sobie z nawet najdrobniejszymi problemami, to tylko niektóre z objawów, które mogą występować regularnie jak w zegarku każdego miesiąca. Absencja w pracy, przyjęcia do zakładów psychiatrycznych, próby samobójcze i nadużywanie alkoholu są bardziej powszechne w fazie napięcia przedmiesiączkowego, niż w jakimkolwiek innym momencie cyklu miesiączkowego. Niektóre typowe objawy PMS to wzdęcia, zatrzymanie wody w organizmie, trądzik, nadwrażliwość na światło i hałas, bóle głowy, zmęczenie, apetyt na słodkie i słone potrawy, depresja, wrogość, drażliwość, niezdolność do kontrolowania złości i myśli samobójcze. Szacuje się, że zarejestrowanych zostało 150 różnych objawów. Mimo, że jedna kobieta nie będzie doświadczać wszystkich objawów, zwykle co miesiąc zauważy te same.
Kobiety z dotkliwymi objawami zazwyczaj doświadczają od 7 do 12 objawów, zarówno fizycznych jak i emocjonalnych w każdym cyklu. To, czym charakteryzuje się PMS, to nie tyle same objawy, ale czas ich występowania. PMS to specyficzne zaburzenie charakteryzujące się tym, że objawy, których wiele jest obecnych przy innych chorobach, występują wyłącznie cyklicznie w połączeniu z cyklem menstruacyjnym i nie są obecne przez cały czas. Miesiączkowanie nie jest warunkiem koniecznym do doświadczania PMS. Kobiety w wieku rozrodczym, które miały histerektomię, a ich jajniki pozostały nietknięte, nadal mogą doświadczać PMS. Aby zdiagnozować PMS, kobieta musi mieć co najmniej siedem kolejnych dni wolnych od objawów w każdym cyklu, które zaczynają się w momencie zakończenia jej okresu.
Przyczyna PMS nie została jeszcze ustalona. Konsensus służby zdrowia jest taki, że PMS obejmuje hormony płciowe i neurotransmitery w mózgu, takie jak serotonina i GABA. Dr. Rubinow i Schmidt z NIMH wykazali, że estrogen i progesteron zdecydowanie mają wpływ, pomimo tego, że te dwa hormony są obecne w takim samym stężeniu u kobiety bez PMS. Jedna z hipotez zakłada wpływ endogennych peptydów opioidowych (EOP). Te fragmenty białkowe mają takie same cechy opiatów i obecne są w mózgu, rdzeniu kręgowym, nadnerczach, trzustce i jelitach.
Dowody wskazują, że EOP działają jako neuroprzekaźniki. Wykazano, że regulują uwalnianie hormonu z przysadki, hamują prostaglandyny, wpływają na pragnienie i apetyt, zmieniają metabolizm glukozy i niekorzystnie wpływają na nastrój i zachowanie. Pomiary u osobnika żeńskiego makaka królewskiego wykazują, że aktywność beta-endorfiny EOP w mózgu jest cykliczna. Postulowano, że PMS jest wynikiem nadwrażliwości na EOP, takie jak beta-endorfina w osi podwzgórze-przysadka mózgowa, lub na ich niezwyczajne uwalnianie. Inna teoria sugeruje, że PMS jest wynikiem wycofania się progesteronu w mózgu. Progesteron jest metabolizowany do związku, który zwiększa działanie neuroprzekaźnika GABA. GABA jest głównym neuroprzekaźnikiem hamującym występującym w mózgu, który ma działanie uspokajające i przeciwlękowe. Teoretycznie, PMS może być powodowany zmianami w farmakologii GABA w wyniku wycofania się progesteronu.
Wydaje się, że objawy PMS pojawiają się lub nasilają po określonych zdarzeniach. Menarche {wystąpienie u dziewcząt pierwszej miesiączki}, odstawienie pigułek antykoncepcyjnych oraz okres braku miesiączki u kobiet w wieku rozrodczym są często wiązane z początkiem PMS. Inne wydarzenia związane z wystąpieniem lub pogorszeniem objawów PMS to uraz fizyczny i emocjonalny, stres, operacje obejmujące narządy rozrodcze, choroby i niektóre leki, takie jak kofeina. Ciąża to niewątpliwie najbardziej powszechne zdarzenie, które wywołuje lub pogarsza objawy PMS. Niektóre kobiety, u których objawy PMS wystąpiły po ciąży, zgłaszają poważne i długotrwałe depresje poporodowe, które stopniowo stają się cyklicznym wzorem objawów PMS, gdy zaczynają znowu miesiączkować.
Leczenie PMS
Leczenie PMS może obejmować dietę, zmniejszenie stresu, poradnictwo, ćwiczenia, określone witaminy i minerały oraz leki, takie jak leki moczopędne i uspokajające. Dotkliwy PMS jest często leczony wysokimi dawkami naturalnego progesteronu i to pomaga około 70% kobiet, które zapewniają, że ściśle przestrzegają diety i monitorują poziom stresu. Leki przeciwdepresyjne, takie jak Prozac®, które zwiększają poziom serotoniny w mózgu, zostały uznane za pomocne dla około 60% kobiet, zwłaszcza w kontekście objawów emocjonalnych. Oczywiście, wielu z pierwotnych uczestników tego badania musiało zrezygnować z powodu skutków ubocznych tego leku. W badaniach klinicznych stwierdzono, że ograniczanie estrogenów i progesteronu, przy użyciu agonisty – octanu leuprolidu – uwalniającego gonadotropinę, pomogło niektórym kobietom z PMS, jednak kobiety, które podczas PMS doświadczają ciężkiej depresji uznały to za nieskuteczne rozwiązanie. Bez leczenia PMS z czasem się zaostrza. Na szczęście, PMS kończy się po menopauzie.
Kiedy miałam 23 lata zostałam ofiarą dotkliwego PMS zaraz po odbyciu kuracji sterydami. Po czterech latach wyniszczających objawów i konsultacji z wieloma lekarzami, postanowiłam sprawdzić lek, który zapoczątkował moje problemy. Przeczytałam, że między innymi sterydy powodują niedobór potasu. Po wizycie u lekarza i wiedząc, że mój stan zdrowia pozwala na zażywanie potasu, zaczęłam codziennie przyjmować dawkę 600-900mg K/dzień. W ciągu kolejnych trzech miesięcy stopniowo zmniejszały się intensywność i czas trwania moich objawów, aż całkowicie uwolniłam się od PMS. Ponadto, mój ogólny stan zdrowia i poziom energii znacznie się poprawiły. Wkrótce potem rozwinęła się u mnie infekcja pęcherza i jako leczenie zapisano mi 10-dniową kurację antybiotykową sulfonamidami (tj. Septra™, Bactrim™). Mój PMS powrócił i znów wybrałam się do biblioteki, aby dowiedzieć się dlaczego. Antybiotyki sulfonamidowe są chemicznie podobne do inhibitorów anhydrazy węglanowej, które powodują znaczne niedobory potasu. Dlatego zaczęłam znów spożywać potas.
Tym razem musiałam zażywać 1,2g K/dzień, żeby zauważyć poprawę w kwestii mojego PMS i w ciągu trzech cykli przyjmowania tej ilość, znowu uwolniłam się od objawów. W następnym roku dwie z moich znajomych postanowiły zażywać potas, żeby zwalczyć objawy PMS. Jedna brała 600 mg K/dzień, a druga 500 mg K/dzień. Każda zauważyła stopniowy spadek intensywności i czasu trwania objawów, aż całkowicie uwolniły się od objawów PMS. Obie przestały przyjmować potas po kilku miesiącach, a objawy nie powróciły.
Rola potasu w organizmie
Potas jest jednym z najważniejszych minerałów w organizmie. Powyżej 98 procent całkowitej zawartości tego elektrolitu znajduje się wewnątrz komórki. Ogólnie rzecz ujmując, jest około 30 razy bardziej stężony wewnątrz komórki niż na zewnątrz. Ten wysoki gradient stężenia jest niezbędny do życia i jest utrzymywany przez enzym zawierający magnez w błonie komórkowej, który wypompowywuje sód z komórki, w zamian za przenoszenie potasu do wewnątrz. Jest to najbardziej obfity wewnątrzkomórkowy kation w organizmie i jest zaangażowany w pewnym stopniu w praktycznie każdy procesie życia. Jego liczne role obejmują procesy od pomocy różnym enzymom do zapewnienia prawidłowego działania nerwów i mięśni. Wysokie stężenia potasu wewnątrzkomórkowego są wymagane dla maksymalnej aktywności syntezy białek. Ponadto, jego stężenie w komórkach ma wpływ na zatrzymywanie wody, wpływa na równowagę kwasowo-zasadową, zwiększa produkcję hormonów nadnerczy i jest niezbędny nerkom do gromadzenia moczu. Potas jest bardzo ważny dla prawidłowego metabolizmu węglowodanów, umożliwiając przechowywanie niewykorzystanej glukozy w postaci glikogenu w wątrobie i w mięśniach.
Niedobór potasu zmniejsza wydzielanie insuliny w odpowiedzi na glukozę. Produkcja progesteronu również może być związana ze stężeniem potasu. Dr. Bedwani i Wong z Cambridge University zbadali wpływ środowiska jonowego na produkcję progesteronu w jajniku królika. Doszli do wniosku, że potas wewnątrzkomórkowy jest ważny dla optymalnej produkcji progesteronu przez jajnik w odpowiedzi na hormon luteinizujący. Chociaż zaledwie mniej niż dwa procent całego potasu znajduje się w surowicy krwi i innych płynach zewnątrzkomórkowych. Ta niewielka ilość jest jednak istotna. Odpowiednie stężenie w surowicy musi być zachowane dla prawidłowego funkcjonowania serca i mięśni. Nerka jest głównym organem regulującym stężenie potasu w surowicy. Wydzielanie tego elektrolitu jest wynikiem pewnych chorób, równowagi kwasowo-zasadowej, działania kory nadnerczy oraz niektórych leków. Poważne straty potasu zewnątrzkomórkowego mogą prowadzić do paraliżu mięśni i potencjalnie zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca.
Niedobór potasu może wynikać z wielu sytuacji. Należą do nich nadużywanie środków przeczyszczających i wodorowęglanów, choroby (zwłaszcza te, które dotyczą wymiotów lub biegunki), wrzodziejące zapalenie okrężnicy i dieta o niskiej zawartości potasu, która jest przeciętną dietą, częściej niż inne. Niedobory mogą również wynikać ze stosowania wielu środków moczopędnych. Często przepisywane sulfonamidy (np. Septra™, Bactrim™) są chemicznie podobne do inhibitorów anhydrazy węglanowej, które powodują znaczne niedobory potasu i wodorowęglanów.
Nadmierne lub długotrwałe poszczenie lub głodowanie uszczuplają zapasy potasu. Ponadto, dieta wysokobiałkowa, dieta polegająca na spożywaniu koktajli białkowych i posiłki bazujące na modyfikowanym białku, które są często stosowane w celu szybkiej utraty wagi, prowadzą do znacznej utraty tego minerału. Nadaktywność nadnerczy prowadzi do większego wytwarzania steroidów, z czego wynika utrata potasu. Glikokortykoidy działają na jelita zwiększając wchłanianie sodu i wody oraz zwiększając wydzielanie potasu w przewodzie pokarmowym, tym samym zwiększając straty potasu poprzez wydalany kał. Również ogólny sposób działania glikokortykoidów na poziomie komórkowym i ich wpływ na metabolizm białek wzmagają niedobory potasu.
Mineralokortykoidy nadnerczy mają wpływ na transport elektrolitów i dystrybucję wody w tkankach. Głównym hormonem jest aldosteron, którego głównym działaniem jest wydalanie elektrolitów przez nerki. Sprzyja on ponownemu wchłanianiu sodu i wody do strumienia krwi i zwiększa wydalanie potasu w moczu. Glikokortykoidy powodują taki efekt w mniejszym stopniu. Dla kobiet, wydzielanie aldosteronu jest najniższe w fazie pęcherzykowej. Poziom ten podwaja się podczas fazy lutealnej oraz zwiększa się do wartości dziesięciokrotnej w czasie ciąży. Estrogen w pigułkach antykoncepcyjnych również podnosi poziom aldosteronu. Interesujące jest, że Drill’s Pharmacology in Medicine twierdzi, że stosowanie wysokich dawek sterydów może powodować cykliczne objawy emocjonalne.
Ciąża znacznie zwiększa aktywność kory nadnerczy. Wysokie poziomy progesteronu obecne podczas tego okresu, w znacznym stopniu ograniczają skutki utraty potasu powodowane podwyższonym aldosteronem. Poziom glikokortykoidów podwaja się lub potraja i jest blokowany tylko częściowo przez wysokie stężenie progesteronu. Jednakże, nawet z progesteronem tkanki ciała są stale narażone na działanie wyższych niż normalne poziomów steroidów przez wiele miesięcy. Oprócz wzrostu tych hormonów, które zużywają potas, dziecko i łożysko pobierają potas w pierwszej kolejności, ponieważ pobierają go z osocza, które organizm stara się utrzymać na stałym poziomie, wyczerpując rezerwy wewnątrzkomórkowe, jeżeli jest to konieczne.
Hormon adrenokortykotropowy reguluje syntezę i uwalnianie wszystkich hormonów nadnerczy, ale aldosteronu tylko w niewielkim stopniu. Zwiększona produkcja ACTH skutkuje zwiększoną aktywnością kory nadnerczy. Zwiększa się uwalnianie ACTH, co jest powodowane stresem fizycznym i emocjonalnym, estrogenami, operacjami, ekspozycją na zimno, chorobami i depresją. Poza ACTH, podawanie niektórych leków również zwiększa aktywność nadnerczy. Najczęściej są to środki pobudzające, takie jak nikotyna, kofeina i teofilina.
Pozostałe minerały odgrywają określoną rolę w metabolizmie potasu. Dieta bogata w sód lub sól zwiększa zapotrzebowanie organizmu na potas. Utrata chlorku może prowadzić do metabolicznej alkalozy, a to z kolei może prowadzić do niedoboru potasu. Niedobór chlorku może wystąpić w związku z utratą soku żołądkowego (wymioty, płukanie żołądka), poceniem się i nadaktywnością nadnerczy. Alkaloza metaboliczna zwykle towarzyszy większości niedoborów potasu. Niedobór magnezu ostatecznie prowadzi do utraty potasu ze względu na jego rolę w utrzymywaniu enzymu odpowiedzialnego za pompowanie potasu do komórki. Niedobór magnezu występujący wcześniej niż niedobór potasu zwiększa utratę potasu jeszcze bardziej.
Stany kliniczne związane z niedoborem magnezu obejmują zastoinową niewydolność serca, kwasicę cukrzycową, ostry i przewlekły alkoholizm, marskość wątroby i trzustki. Ponadto, niedobór potasu może wystąpić po dłuższym okresie, w przypadku stosowania diety wysokobiałkowej lub diety polegającej na spożywaniu koktajli białkowych, utrzymujących się wymiotów, wrzodziejącym zapaleniu okrężnicy, rozległych oparzeniach, w niektórych chorobach nerek i w skutek niewłaściwego odżywiania się. Badanie przeprowadzone przez rząd Stanów Zjednoczonych wykazało, że przeciętny Amerykanin dostarcza swojemu organizmowi zaledwie 40% zalecanego dziennego spożycia (RDA) potasu.
Najczęstszym badaniem laboratoryjnym przeprowadzanym w celu sprawdzenia poziomu potasu jest badanie krwi wykazujące poziom potasu w surowicy. Normalny zakres wynosi zwykle 3,5 – 5,0 meq/l. Ze względu na to, że potas znajduje się głównie wewnątrz komórek, a potasu w surowicy stanowi tylko niewielki ułamek obecny w płynach pozakomórkowych, badanie to nie jest dokładnym wskaźnikiem prawdziwego stanu całkowitej zawartości potasu w organizmie. Surowica to ostatni obszar organizmu przechowujący potas, z którego zostaje on wykorzystany. Niskie poziomy wewnątrzkomórkowe mogą występować przy prawidłowej wartości w surowicy, co wykazano za pomocą biopsji tkankowych i metody rozcieńczenia izotopowego. Większość lekarzy nie leczy niedoboru potasu, nawet jeżeli objawy oraz historia tak sugerują, chyba że poziom w surowicy spadnie poniżej 3,5 meq/l lub jeżeli EKG wykazuje nieprawidłową aktywność elektryczną serca, która jest typowa dla zaawansowanego niedoboru potasu.
Niestety, jeżeli poziom potasu w surowicy mieści się w normie, zazwyczaj zakłada się, że poziom potasu jest wystarczający, mimo tego, że dobrze wiadomo, że nie zawsze tak jest. W przypadku gdy występuje niedobór potasu, jedzenie pokarmów bogatych w potas zazwyczaj nie przywróci go w zauważalnym stopniu. Dieta bogata w potas jest bardzo istotna dla utrzymania zdrowego poziomu potasu, a jeżeli występuje niedobór, należy stosować suplementy. Dzieje się tak dlatego, że brak równowagi kwasowo-zasadowej, który zwykle towarzyszy utracie potasu, musi zostać usunięty, tak więc ważny staje się przeciwjon.
Często sód, a więc sól, w diecie jest ograniczany, ponieważ sód zwiększa zapotrzebowanie organizmu na potas. W przypadku alkalozy, gdzie sól może być ograniczona, konieczne jest stosowanie chlorku potasu, w celu skorygowania braku równowagi spowodowanego towarzyszącym temu deficytowi chlorku. Jeżeli sól nie jest ograniczana, można również stosować glukonian potasu. Jeżeli występuje kwasica, wówczas należy stosować potas alkaliczny, taki jak cytrynian, wodorowęglan lub glukonian (jest on uważany za alkaliczny, ponieważ ostatecznie metabolizowany jest do zapewnienia wodorowęglanu). Dawka zwykle stosowana w leczeniu niedoborów to 1,6 – 4,0g K/dzień. W odpowiedzi na wzrost stężenia potasu w organizmie, wzrasta tempo jego wydalania. W związku z tym, przy normalnej pracy nerek i nadnercza, trudno o intoksykację potasem, przy podawaniu potasu doustnie. Toksyczny wzrost poziomu lub hiperkaliemia ogranicza się na ogół do osób z niewydolnością nerek i chorobą Addisona.
Inny stan zdrowia, w którym nie powinno się podawać potasu obejmuje zaawansowane odwodnienie, skurcze mięśni wywołane odwodnieniem i utratą soli w czasie pracy w upale, bezpośrednio po rozległym przerwaniu tkanek, np. przy ciężkich oparzeniach lub zgnieceniach, przy niedostatecznej ilości wydalanego moczu, szoku i w przypadku gdy osoba zażywa leki oszczędzające potas. Hiperkaliemia może się również rozwinąć, jeżeli potas jest przypadkowo podawany zbyt szybko przez wlew dożylny. Najczęstsze objawy niedoboru potasu to osłabienie mięśni, zmęczenie, zaparcia, nieregularne bicie serca i zatrzymywanie wody. Niektóre z objawów neuropsychiatrycznych obejmują splątanie, słabą pamięć, drażliwość, nerwowość, bóle głowy, senność, apatię, osłabienie mięśni, zaburzenia widzenia i depresję. Typowe objawy PMS obejmują wszystkie z powyższych.
Leczenie PMS za pomocą potasu
Zauważono, że PMS najczęściej pojawia się lub nasila po podawaniu leków, które powodują zużywanie potasu oraz w okresach następujących po sytuacjach takich jak ciąża, operacje, choroby, sytuacje stresowe i zażywanie leków, takich jak kofeina. Przedstawiłam swoje spostrzeżenia lekarzowi w szpitalu uniwersyteckim, który był zainteresowany PMS. Powiedział, że byłby zainteresowany obserwacją kobiet z PMS, które zażywają potas. Wówczas przeprowadziłam dla niego całoroczne badanie kliniczne, podczas którego mógł obserwować siedem kobiet, u których stwierdził obecność dotkliwych objawów PMS. (Ponieważ nie był to szpitalny projekt badawczy, nie mogliśmy legalnie używać placebo. W związku z powyższym, w celu zminimalizowania efektów placebo w miarę możliwości, wybrano tylko kobiety z dotkliwymi objawami PMS). Każda z nich prowadziła codzienne zapiski, oceniając każdy objaw w skali od 1 (łagodny) do 7 (dotkliwy). Każda wykonała takie zapiski dla dwóch cykli zanim zaczęła przyjmować potas, w celu ustalenia wyjściowego wzoru i kontynuowała wykonywanie zapisów codziennie przez następne cztery do pięciu cykli po rozpoczęciu przyjmowania potasu.
Większość badanych przyjmowała 600 mg K/dzień przez dwa pierwsze cykle. W jednym przypadku, w którym jedna z badanych w ostatnim czasie odbyła kurację antybiotykową sulfonamidami, zdecydowano, że przyjmować będzie potas jedynie w formie glukonianu. Dwie badane przyjmowały dawkę 800 mg/dzień.
Bez wyjątku, wszystkie kobiety stwierdziły, że ich objawy zmniejszyły swoją intensywność i czas trwania w ciągu trzech cykli, aż uwolniły się od wszelkich objawów PMS w czwartym cyklu. Istnieje wyraźna poprawa na przestrzeni pierwszych trzech cykli suplementacji potasu, co wydawało się wspólne dla wszystkich biorących udział w badaniu. Wydaje się, że objawy fizyczne, takie jak zmęczenie, wrażliwość na światło i hałas, ustąpiły szybciej niż objawy emocjonalne. Wydaje się, że ostatnim objawem, który zanikł jest łagodna drażliwość. Wzdęcia brzucha zwykle zaczęły zanikać od razu, z wyjątkiem dwóch badanych, które spożywały dużo soli i nie chciały obniżyć spożycia sodu. W ich przypadku zatrzymywanie wody w rzeczywistości uległo pogorszeniu w ciągu pierwszych kilku cykli przyjmowania potasu. Jednakże, objaw ten również został całkowicie zlikwidowany w czwartym cyklu, nawet przy zachowaniu wysokiego poziomu spożycia soli. Trądzik to objaw, który mógł ulec pogorszeniu, zanim został zlikwidowany. W pierwszym cyklu przyjmowania potasu czasami zwiększała się tkliwość piersi i bóle menstruacyjne. Tkliwość piersi ulegała następnie stopniowemu zanikowi w ciągu najbliższych kilku cykli, a skurcze wróciły do normy odniesienia.
Jedną z najbardziej interesujących obserwacji było przesunięcie objawów na czas, który dla pacjentów był zazwyczaj bezobjawowy. Nastąpiło to dopiero po pierwszym cyklu przyjmowania potasu. Niestety, pod koniec tego wstępnego badania nie było pieniędzy, by przeprowadzić badanie metodą podwójnie ślepej próby. Oczywiście żadna firma farmaceutyczna nie byłaby zainteresowana finansowaniem badania dotyczącego potasu, ponieważ nie może to zostać opatentowane, a w związku z tym badanie zostało zakończone.
Na przestrzeni lat pracowałam z wieloma kobietami, które zażywały potas, żeby walczyć z PMS. (Kobiety te poproszono, aby w pierwszej kolejności skonsultowały się ze swoimi lekarzami). Dotychczas potas nigdy nie zawiódł. Jednakże, istnieje bardzo precyzyjna procedura postępowania prowadząca do stosowania potasu na PMS z powodzeniem.
Po pierwsze, istnieje równowaga między sodem i potasem, a ja nie chciałam, żeby ktoś poważnie ograniczał swoje spożycie sodu. W przypadku małego odsetka kobiet ilość musiała zostać podwojona do 1,2 g, jednakże nie mogę powiedzieć, że mniejsza ilość, np. 1,0 g, nie przyniosłaby efektów.
Po drugie, potas należy stosować codziennie. Jest to decydująca kwestia dla powodzenia. Często zdarzało się, że niektóre kobiety, jednak nie podczas badania, zapominały przyjmować potas po paru miesiącach, kiedy poczuły się znacznie lepiej. Przedwczesne zaprzestanie przyjmowania potasu, nawet na kilka dni, może doprowadzić do całkowitego powrotu wszystkich objawów. Ciało przystosowuje się do konkretnej przyjmowanej dawki i może szybko wydalać potas. Ponowne rozpoczęcie przyjmowania potasu zadziała, ale będzie tak, jakby dana osoba zaczęła od dnia pierwszego.
Po trzecie, suplementacja potasu musi rozpocząć się na początku cyklu. Jeżeli suplementacja rozpoczyna się po pierwszych pięciu lub sześciu dniach, wówczas w danym miesiącu można zauważyć bardzo niewielką poprawę, albo w ogóle. Zauważyłam, że u wielu kobiet, które rozpoczęły przyjmowanie potasu w połowie cyklu, w czasie tego jednego cyklu faktycznie wzrosła tkliwość piersi i skurcze (oprócz ich zwykłych objawów PMS) i zaczęłam interpretować to jako dobry znak tego, że przyjmują właściwą dawkę, ponieważ w kolejnym miesiącu zawsze następowała poprawa. Wszystkie kobiety w badaniu rozpoczęły przyjmowanie potasu pierwszego dnia (odpowiada to pierwszemu dniu okresu).
Po czwarte, nie należy przyjmować bezfosforowych suplementów wapnia (węglan lub ostrygi, mleczan, cytrynian, glukonian, itp.). W przeciwnym razie, w ciągu pierwszych kilku miesięcy przyjmowana potasu, ich działanie wydaje się całkowicie zatrzymywać efekty poprawy w kwestii objawów PMS. Po tym, jak objawy PMS znikną na miesiąc lub dłużej, takie suplementy wapnia mogą być przyjmowane bez ryzyka nawrotu objawów PMS. Nie mam pojęcia dlaczego tak jest, ale jest to wynik powtarzalny. Produkty mleczne nie mają takiego samego skutku, więc kobietom biorącym udział w badaniu powiedziano, żeby przyjmowały wapń wyłącznie z diety oraz żeby unikały produktów o większej zawartości wapnia.
Po zaniknięciu objawów PMS na kilka miesięcy, możliwe jest stopniowe zaprzestanie przyjmowania potasu, a objawy nie nawracają. Jednakże, istnieje ryzyko, że dana osoba będzie musiała zmienić swoją dietę tak, aby zawierała pokarmy bogate w potas i ograniczyć produkty zużywające potas, takie jak napoje zawierające kofeinę. Każdy zawsze może bezpiecznie w dalszym ciągu przyjmować pół grama potasu każdego dnia, z wyjątkiem osób cierpiących na niektóre choroby, aby upewnić się, że organizm dostaje odpowiednią dawkę.
Wnioski
Na podstawie własnego doświadczenia z PMS, a także współpracując z innymi kobietami na przestrzeni lat, chcę zaproponować, co następuje: PMS jest wynikiem łagodnego do umiarkowanego niedoboru potasu, który nie jest na tyle nasilony, aby wywołać objawy przez cały czas lub aby zostać wykrytym za pomocą rutynowych badań laboratoryjnych. Warto jednak zauważyć, że większość kobiet, które przyjmowały potas, żeby walczyć z objawami PMS, zauważyło znaczną poprawę ogólnego poziomu energii, również podczas okresów bezobjawowych.
Jeżeli optymalne poziomy potasu są niezbędne do prawidłowego cyklicznego funkcjonowania niektórych hormonów, takich jak progesteron lub inne występujące cyklicznie, takie jak endogenne peptydy opioidowe lub receptory serotoniny (których poziom zmienia się wraz ze zmianami stężenia estrogenu i progesteronu), pojawi się niedobór łagodny do umiarkowanego powodując zaburzenia w metabolizmie tej substancji. W takiej sytuacji poziom potasu wahał się w zależności od momentu cyklu miesiączkowego, a wraz z tym pojawiały się objawy. Jedna z kobiet biorąca udział w tym badaniu była sekretarzem lokalnego działu PMS Society, którego członkowie już przyjmowali naturalny progesteron w postaci czopków. (Była jedyną badaną, która w jakikolwiek sposób leczyła PMS przed rozpoczęciem badania). Bardzo bała się zaprzestać przyjmowania progesteronu i postanowiła stopniowo z niego rezygnować przyjmując potas. Progesteron jest stosowany od około połowy cyklu, więc gdy zaczęła przyjmować potas nie była jeszcze pod wpływem hormonu. Natomiast gdy zaczęła przyjmować swoją normalną dawkę progesteronu (podczas jej pierwszego cyklu przyjmowania potasu), okazało się, że doświadcza takich samych objawów jakich doświadczała przyjmując zbyt dużą dawkę hormonu. Rezygnacja z przyjmowania progesteronu spowodowała, że objawy przedawkowania zniknęły. Było tak, jak gdyby potas sprawiał, że jej organizm jest bardziej wrażliwy na hormony. W ciągu kilku cykli przyjmowania potasu mogła zrezygnować z progesteronu i w czwartym cyklu uwolniła się od objawów PMS. Utrzymywałam z nią kontakt przez ponad rok po tym badaniu i choć wybrała dalsze przyjmowanie potasu, nigdy ponownie nie doświadczyła objawów PMS.
Jedno ważne badanie dotyczące PMS zostało przeprowadzone przez Dr. Guy E. Abrahama i współpracowników w UCLA.8 Ocenili oni poziomy magnezu i erytrocytów w surowicy u 26 kobiet z objawami PMS i u dziewięciu kobiet bez objawów. Okazało się, że choć ich poziomy w surowicy były porównywalne, kobiety z PMS miały istotnie statystycznie mniejsze wewnątrzkomórkowe stężenie magnezu niż grupa kontrolna. Niedobory potasu występują szybciej niż niedobory magnezu.
Wiele rzeczy, które powodują niski poziom magnezu są również bezpośrednimi przyczynami niedoborów potasu. Niedobór magnezu zwiększa utratę potasu jeszcze bardziej. W świetle tych faktów i wyników Dr. Abrahama, z pewnością możliwe jest, że kobiety z PMS mają niższe wewnątrzkomórkowe stężenie potasu niż kobiety bez PMS. Duży procent kobiet cierpi na PMS. Czy to jest nierozsądne, aby sądzić, że tak wielu ludzi ma niedobory potasu? Nie, jeżeli wziąć pod uwagę to, co ludzie faktycznie robią samym sobie. Większość ludzi stosuje dietę zawierającą wiele modyfikowanych i przetworzonych produktów spożywczych, produktów mlecznych, tłuszczów, soli i cukru, kofeiny. Chociaż potas występuje w wielu produktach żywnościowych, to nie występuje w nich w dużych ilościach. Ten rodzaj diety, w połączeniu ze stresem fizycznym i emocjonalnym współczesnego życia, ciążą i chorobami, zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia jeszcze niższego poziomu potasu.
W nadmiarze stosowane są środki moczopędne, a potas rzadko jest stosowany w połączeniu z wieloma przepisywanymi lekami powodującymi znaczne zużywanie potasu. Osoby o łagodnym niedoborze do umiarkowanego niedoboru potasu znajdują się w kłopotliwej sytuacji. Nie tylko nie mogą w pełni spożyć odpowiedniej ilości potasu, aby wyrównać jego poziom, ale ich problem prawdopodobnie nie zostanie nawet zdiagnozowany. Niestety, większość lekarzy leczy wyłącznie niedobory potasu, jeżeli są na tyle poważne, aby wykazały to badania. Czy niedobór potasu to zbyt proste wytłumaczenie choroby, która ma tak wiele różnych objawów? Znane są liczne i różnorodne objawy niedoboru potasu. Należy spodziewać się, że konsekwencjami obniżenia poziomu jednego z najbardziej obfitych wewnątrzkomórkowych składników mineralnych, będą zmiany we wszystkich głównych funkcjach organizmu do pewnego stopnia, w zależności od biologicznych możliwości nadrabiania danej jednostki. To chyba nie przypadek, że wiele objawów niedoboru potasu to takie same objawy jak w przypadku PMS oraz że PMS rozwija się lub pogarsza po przyjmowaniu leków lub w następstwie sytuacji powodujących zużywanie potasu.
Wykorzystano:
Journal of Orthomolecular Medicine tom 13, Nr 4, 1998
